بررسی رابطه بین خودارزیابی عمومی ، تعارض کار-خانواده و رضایت شغلی و خانوادگی (قلمرو مطالعه: پرستاران شاغل در بیمارستان های دولتی شهر یزد)

امروزه پیشرفت جامعه در گرو استفاده بهینه از نیروی انسانی آن جامعه است و منابع انسانی از مهمترین منابع استراتژیک سازمان ها به حساب می آیند.در شرایط فعلی بیشترین توجه مدیران به حقوق و مزایای کارکنان معطوف و به دیگر ابعاد مدیریت منابع انسانی توجه کمتر شده است .همچنین رقابت فزاینده در فضای کسب و کار و افزایش خواسته های سازمان از کارکنان خود سبب افزایش مسئولیت ها و وظایف شاغلین گشته و در نتیجه باعث بروز و افزایش تعارض بین وظایف سازمانی کارکنان و مسئولیت های خانوادگی آنان گردیده است.اینچنین مسائلی علاوه بر ایجاد فشارهای روانی در زندگی خانوادگی افراد ، آسیب های فراوانی بر پیکره سازمان ها وارد می سازد. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل پرستاران بیمارستان های دولتی شهر یزد می باشد که انتخاب نمونه به روش نمونه گیری طبقه بندی و تعداد 190 عدد بر اساس فرمول نمونه گیری، انجام شد. خودارزیابی عمومی یک رفتار شخصیتی پایدار است که بر ناخودآگاه فرد احاطه دارد و شامل چهار بعد مکان کنترل،عزت نفس، خودکارآمدی عمومی و اختلال اعصاب می باشد. تعارضات کار-خانواده نوعی تعارض بین نقشی است که در آن فرد بین خواست های نقش کاری خود و نقش خانوادگیش ناهمخوانی احساس می کند. رضایت شغلی احساس خرسندی و خوشنودی است که فرد از کار خود دارد و رضایت خانوادگی بازتاب توازن بین آرزوهای فرد و وضعیت فعلی زندگی وی است. طبق نتایج حاصل از آزمون هایی که بر داده ها انجام شد ، افراد دارای مکان کنترل درونی رضایت شغلی بیشتری دارند. رابطه مستقیم و معنادار خودکارآمدی با رضایت شغلی و رضایت خانوادگی و رابطه معکوس آن با تعارض خانواده- کار تآیید گردید. عزت نفس بالا منجر به رضایت شغلی و خانوادگی بیشتر شده و تعارض خانواده- کار را کاهش می دهد.رابطه مستقیم و معنادار اختلال اعصاب با تعارضات خانواده- کار و ارتباط معکوس ومعنادار آن با رضایت شغلی و خانوادگی نیزتآیید شد. در این تحقیق به این نتیجه رسیدیم که ویژگی های شخصیتی افراد بر میزان ادراک تعارض میان زندگی فردی و شغلی آنان تآثیر گذار می باشد و این امر رضایت آنان از شغلشان را تحت تاثیر قرار می دهد.برای رعایت بهداشت روان فرد در محیط کار به دنبال تقویت ابعاد شخصیتی کارکنان باشیم.